deqna_atotoi28

Orada herkese gereken tüm saygıyla, bu kitabın mükemmelden daha az olduğunu düşünüyorsanız, üzgünüm ama sonra anlayamadınız. Hiçbir zaman cildimin altına hiç bir kitap girmemiş ve düşüncelerimi bundan önce tamamen rahatsız etmemişti. McCarthy mutlak bir dahidir. Tarzını ve noktalama işaretlerini yok edenlere, yine çok açık bir şekilde anlamıyorsunuz. Plodding temposu, karanlık ve kasvetli ton, noktalama işaretlerinin eksikliği önemli bir amaca hizmet eder: oğluyla birlikte bu yolda yürüyen adamın zihninde yaşayan düşünce akışını daha da açıklamak. Kitabın yazılma şekli akla sonsuz bir yol getiriyor. Bu roman çarpıcı starknessinde muhteşem. İsimleri olmayan karakterlerin arsaları çok daha gerçek ve korkunç hale getirdiğine inanıyorum. Bunlar, okuyucu olarak asla tanımadığımız bir felaketten sonra yeryüzünde kalan iki talihsiz ruhtur. Yine, felaketin dile getirilmediği kelimesi kelimesi tamamen unutulmaz atmosfere katkıda bulunur. Sadece bunun ne olduğunu hayal edebiliyoruz: bir nükleer nükleer silah düşmesi, bir tür zombi kıyameti; bunların hepsi olasılıklar ve daha da korkunç bir ortam yaratmaya hizmet ediyor. Dürüst olmak gerekirse, bu roman tarafından tamamen yakalanmayanları anlamıyorum. Evet, okumak yorucu. Ama kahramanın yürüyüş yolu da aynı şekilde. Evet, sert ve acımasız ve minimalistti. Fakat bu tür bir ortam çiçekli, renkli bir dili hak ediyor mu? HAYIR! Tüm amaç gri bir dünyayı göstermekti. Renk yok. Sevinç yok. Yolda yürümeye devam etmek dışında kaçış yok. Bu romana kesinlikle bayılıyorum. Kollarımda tüylerim diken diken dikildi ve gözlerime gözyaşı döktü. Babanın oğlu için sevgisi çok açıktır, kabarık "aşk diyaloğu" sayfalarına rağmen pratik olarak sayfalardan dışarı sızar. Bu gerçek. Korkutucu. Mutlak ve uzlaşmaz.

2020-01-22 05:00