Swave Design Design itibaren Kodai, Uttar Pradesh, Hindistan
Yalnız Samuray kitabı Miyamoto Musashi'nin hayatıyla ilgili. Yazar William Scott Wilson bunu yazdı çünkü efsanenin arkasındaki adamı daha iyi anlamak istiyordu. Benim düşünceme göre yazar, en çok bilmediği Musashi’lerin bilgilerini alıyor. Musashi, Japon tarihinde bir efsanedir, çünkü on altıncı yüzyılın sonlarından on yedinci yüzyılın başlarına kadar zamanının en büyük samurayları olarak kabul edilir. Efsanelerin çoğu samurayından farklı olarak Mushashi bir “ronin” veya ustasız bir samuraydır. Nasıl bir ronin haline geldiğiniz, klanınızın bir rakip tarafından yok edildi, hayatta kaldığınızda ya da saygısızlıktan ya da suçlardan dolayı klandan kovuldunuz. Ronin, büyük samuray düello eğilimleri nedeniyle diğer samuray klanları için sorun çıkarıcı olma eğilimindedir. Bu, bir eğitmen olarak fark edilebilecek ve muhtemelen bir klana asimile edilecek şekilde yapılır. Bununla birlikte, savaşa giderken bazı klanları tercih etmesine rağmen, tek bir klana katılmakla ilgilenmiyor gibi görünüyordu. Musashi o dönemde çoğu samuraydan farklıydı. Çoğu samuray, temiz saç ve cilt ile servet yoluyla egemenliklerini gösteren çok gösterişli veya güzel resmi kıyafetler giydi. Musashi dağınık olarak tanımlandı ve kendisini hissettiğinde banyo yapma eğilimindeydi ve yine de kazandı. Görünüşünden daha önemlisi; onu diğer samuraylardan ayıran zihniydi. Düellolarının çoğunu alırken geç ortaya çıkar, fakat beş ya da on dakika geç kalmazdı; iki ila dört saat geç kalacaktı. Bunu neden yaptı? Bunu rakibini zafere götürecek olan zihniyle karıştırmak için yaptı. Yapacağı başka bir şey de elinde olan bir silah kullanmaktı ve bazı durumlarda rakiplerine karşı tahta bir kılıç kullanacaktı. Birçok düello sırasında; rakibine ne kadar yetenekli olursa olsun asla rakibini asla kaybetmedi, düşmanları ile savaşmak için bir strateji karışımı ve zekâ kullandı. Bunu yaparak Japon tarihi arasında bir efsane haline geldi. Efsanenin arkasındaki adam hakkında daha fazla şey öğrenmek istiyorsanız, Yalnız Samuray'ı okuyun ve Musashi'nin hayatının açıldığını göreceksiniz; ilk düellodan son düelloya; ünlü kitabı “beş halkalı kitap” ın ve geçtiği savaşların yazılarına. Tüm zamanların tartışmasız en büyük savaşçısının hayatını bileceksiniz.
Translating...
Amazon ödünç alacağım iyi bir inceleme yapıyor: Amazon.com Bu ilham veren bir fikir - insan diyetini daha iyi anlamak, kültürel olarak çeşitli ailelerin bir hafta boyunca ne yediğini keşfetmek. Eşit derecede iddialı Materyal Dünyasının yazarları olan fotoğrafçı Peter Menzel ve yazar-gazeteci Faith D'Alusio, Hungry Planet: Dünya Yiyor Ne? herşey. Kişisel-politik portreleri, her ailenin bir haftalık yiyecek satın alma resimlerine sahiptir; maliyetlerin kaydedildiği haftalık gıda alım listeleri; tipik aile tarifleri; ve büyüyen obezite ve diyabet tehdidi üzerine "Diyabezite" gibi aydınlatıcı denemeler. Aileler arasında, tarçınlı rulolar, çikolatalı kruvasan ve sığır eti ruladesinden hoşlanan ve haftalık yiyecek masrafları 500 dolar olan Mellanders ile tanışıyoruz. Ayrıca, Mısır ve darı temelli diyetin haftalık maliyeti 26,39 dolar olan Mali Natomos, bir kocanın ailesi, iki karısı ve dokuz çocuğu ile karşılaşıyoruz. Yakında diyetin, yoksulluk, çatışma ve küreselleşme gibi kontrol edilemeyen güçler tarafından belirlendiğini ve bu da şaşırtıcı bir hızla değişim yaratacağını öğreniyoruz. Böylece kültürler - bazen tek bir sıçramada - geleneksel diyetlerden bol miktarda küresel gıda üretimine geçebilir. İnsanlar daha çok yiyecek ve daha çok beslenmeye karşı kuşkulu yiyecekler tüketirler. Onların sağlığı acı çekiyor. Kitap birçok noktasını gözünden geçirdiğinden, aksi takdirde yapabileceğimizden daha fazlasını görüyor ve hissediyoruz. Ailelerin nasıl beslendiğini (veya beslenmediğini) etkileyen konular daha acil hale getirilir. Sessizce, kitap beslenme ve siyasetin, belirli ve evrensel kesişimini ortaya koyuyor. Harika ve değerli bir başarı. Arthur Boehm
Everyone always seems to say you should read this if your an actor...yup its true.
I only knew two things about Clarence Thomas before I read this book: he's a Supreme Court Justice and he was accused of sexual harassment by Anita Hill. Justice Thomas led a very interesting and inspiring life. I was a little bored during the part of the book where he talks about his work as chairman of the EEOC, but I otherwise found his memoir insightful. I have no idea if he actually did what he was accused of, only he and Anita really know what happened, but from what I read he seemed to speak honestly and I think he's a good man.
I'm so glad Jenna added this to her book list! I've met the author Sharp for an article I wrote about her second book, which is called First Love. Sharp paints a vivid and passionate picture of the world of ballet, taking actual dancers creating imaginary lives for Fonteyn, Nureyev and others. If you are a dance junky, you will love this book of short stories.
Although a bit of an anachronism, GAMAY is interesting in that it shows the trend toward secularism (anti-religion) and collectivism (anti-capitalism) that has been de rigeur on American college campi since shortly after WWII. I was surprised that it fell that way so soon after a battle with godless totalitarianism, but American higher education has always been, apparently, eager to flirt with disaster. A look at "higher" education in America today would shock even Buckley, who, at 25, just two months out of Yale himself when he wrote this (and what a vocabulary, even then!), presciently predicted this lamentable outcome. The fact that Yale began as a college to educate Congregationalislt ministers, and its own administration so thorougly and completely abdicated any religious responsibility toward its student body (in direct contravention to its own bylaws) shows how feckless and perhaps even hostile these same men have been toward the origins of their own employer. No wonder the student radicalism of the 1960s gained such a foothold at Yale; the administration themselves had lost all sense of value or tradition. An interesting aside: Buckley's youthful but still well-reasoned arguments were never countered by his critics; they merely resulted in the endless, screeching, and pathetic ad hominem attacks he so blithely suffered throughout his long, productive life, jabbing his fingers into the eyes of the liberal establishment (an establishment that began at Yale itself), all the while quoting Latin and smiling. He is sorely missed as a keen representative of what has become, thanks to his alma mater, the "alternative" view, conservatism.