Sebastian Garc Garc itibaren Karakol, Kazakistan
Başka kimseyi tanımıyorum, ancak lise yıllarına IRS'yi arayan kimliğimde görmek istediğim kadar geri dönmek istiyorum. O yıllar hepimiz için zor, hızla büyüyen fikirlerimizin ve aklımızın hızla büyüyen vücut bölümlerimize yetişme zamanı, kim olduğunuzu anlamanın zamanı. Bu hormonal yıllardaki yolum nadiren enkaz ve dikenli çubuklardan temizlendi ve her zaman yolu benimkinden daha net ve daha odaklanmış görünenleri biraz kıskançlıkla izledim. Amal bu insanlardan biri. Melbourne hazırlık okulunda tipik bir genç. Tartışma ekibinde, yakın bir kız arkadaş çevresi var, kıyafetlerinin eşleşmesi ve bir sivilce olup olmadığı konusunda endişe duyuyor ve en önemlisi, yaşları boyunca ezildiği en sevimli çocuk onu fark ediyor. Ama çok tipik olmayan bir şey var, o Filistinli bir Müslüman, okulundaki tek kişi ve bu yıl inancının bir ifadesi olarak başörtüsünü (türban) tam zamanlı olarak giymeye karar verdi. Bu, 11 Eylül saldırılarından bir yıl sonra ve Endonezya'daki Bali patlamasından birkaç ay sonra 2002. Müslümanlara yönelik gerilimler her yerde, okulunda, mahallesinde ve kentinde yükseliyor. Yine de Amal, engellere rağmen inandığı şeylere karşı koyma kararına gelmiş olan güçlü bir genç kadın ve sonunda sadece inandığı şeye sadık kalmaya kararlılığını arttırıyor gibi görünüyor. ne istediğini açıkça bilen genç bir gencin hikayesi hakkında? Müslüman dini hakkında hiçbir şey bilmeyen biri için burada tartışılanı sonsuz bir şeyin hafif bir tadı buldum. Yazar açıkça Müslüman olmayanlara Müslümanların tıpkı herkes gibi olduğunu, Amal'ın ailesi, geniş ailesi ve arkadaşları ile etkileşimleriyle anlatmaya çalışıyordu, ancak Müslüman kadınların başörtüsü ilk etapta. Bütün Müslümanlar terörist değil, anladım. Çoğu, aileleri için en iyisini yapmaya çalışan barışı seven insanlar. Bu muhtemelen kitabın ana noktasıydı, tekrar tekrar. Bu hikaye ile ilgili sorunum burada yatıyor. Elverişli bir r ile şeftali düşünün. Arsa o kadar iyi hesaplandı ki, benim için doğal olarak akmadı. Ebeveynleriyle olan ilişkisinden, önyargı deneyimlerine ve özellikle de arkadaşlarıyla yaptığı tartışmalara kadar hiç gerçekçi görünmüyordu. Kolejde belki, ama 11. sınıf? Gerçekten mi? Hangi gezegenden? Maturatron. (Orada da bacak ısıtıcıları mı giydiler?) Oh, neden oradan bir genç olarak olamıyordum! Bayan Abdel-Fattah, diğer gençlerin bakması için güçlü bir kadın liderlik yarattığınız için size şükreder, ancak bir dahaki sefere bazen bir genç yapar gibi ahlaki derslerde biraz rahatlayın, benim gibi bir yetişkin ... 2.5 yıldız ver. Afedersiniz.
Bir sürü tembel hakkında grafik tembel bir hikaye. Çok gevşek arsa, çok gevşek karakter gelişimi ve sanat sönük.
Dawkins benim durumumda dönüştürülmüş olana vaaz ediyordu. İlk başta tarzını biraz sinir bozucu buldum - çok kibirli ve biraz patlayıcı görünüyor. Ancak, bunun muhtemelen gerçekte kime yönelik olduğu ile ilgili olduğunu düşünüyorum. Tanrı'nın son derece olası olmayan varlığı hakkında ikna edici bazı iddialar ortaya koyuyor ve genel olarak Kilise ve özellikle Amerikan ultra Muhafazakarları ve yaratılışçıları için çok zor.
Ne harika bir kitap ... Birçoğumuz Savaş Haftası'ndan Winky'yi tanıyoruz. Ve .... bu, sevgiyle "Tonik" dediğimiz şeyin tarifine sahip kitap.
Bir şiiri ilk kez okurken çoğu zaman kendimi satır sonları ve ritmi hakkında aşırı bilinçli buluyorum ve şiirin içeriği yerine uygun okumaya odaklanma eğilimindeyim. Bu nevroz, şairin vizyonunu tam olarak anladığım konusunda kendime güvence vermek için genellikle şiirin ikinci bir okumasına (üçüncü değilse) yol açar. Ancak Elizabeth Marie Young’ın Aim Straight at the Fountain ve Press Vaporize adlı kitabında böyle bir zihinsel eşitsizlik hissetmedim. Young'ın şiirleri blok metin halinde düzenlenir ve sanki özgür bir yazı ya da bilinçli bir dergi girişi akışı gibi kolayca okunur. Bu biçim, okuyucunun yapı veya uygun ölçüm cihazı hakkında endişelenmeden Young'ın canlı dünyasında tamamen emilmesini sağlar. Her ne kadar Young sık sık soyut karşılaştırmalar ve anlatılarında tamamen saçma olsa bile sözlerinde asla kaybolmadığımı karmaşık metaforlar çiziyor. Young'ın kitabını bu kadar başarılı bir şekilde erişilebilir kılan şey, onun ne hakkında konuştuğunu tam olarak anlayamasanız bile, şiirini saf şiirleri için takdir etmenin hala mümkün olmasıdır. Bunun en sevdiğim örneklerinden ikisi, kitabın başlarında şiir Aim Straight at the Fountain ve Press Vaporize ve başka bir Cetvel Tahtını Alev Evinin Üstünde Muzaffer Bir Şekilde yazıyor. Fıskiyede Amaç Düz ve Press Vaporize Young, “Sosyal güvenlik numaralarımızda kuzeye uçan kuşların yedek taslağını okuyabiliriz” yazıyor ve daha sonra “Biz, o kadar soyut ve pembe ile karışan bir şehir istiyorum, tek rüya gözünüzün yaprakları içine yerleşmeye çalışacaktır. ”Eğer bu çizgileri diğer esrarengiz ayet çizgileri arasında parçalara ayırmanız istenirse, belki de sonunda bir anlam elde edilebilir. Ancak Young’ın şiirlerini gizem olarak çok daha güzel buluyorum.
Bir genç olarak okuduğumda bu kitabın komik olduğunu düşündüm. Bazen garip bir çocuk olduğumu düşünüyorum ...
Bu kitabın okunması sırasında (ve bunu izleyen iki kitap) beni soğuk, kirli ve aç hissettirdiği için yazarın şerefine Beni hikayeden mahrum bırakan tökezleyen bloklar, bu tür bir trajediyle yaşayan bir kişinin, günlük girişleri yapmak için diyalogla birlikte zaman veya enerji bulamamasıydı; gerçek bir insan için kurgusal bir karakterin nefreti - bu sadece kitapla değil, aynı zamanda tatsız buldum; kötü bir vaizin aşırı kullanımı; ve insanların Kansas sınırında karşılandıkları ve geri döndükleri gülünç iddiası. Kansas sınırının 1.250 milden fazla sınırı vardır ve yoğun nüfuslu bir devlet değildir. Büyük otoyolların kapatıldığına ikna olabilirdim, ama bu insanların toprak yolları kullanmasını engellemez. Bu nedenle, Kansas'ın çoğu düzdür ve bir kişi engebeli bir sürüşe aldırmazsa yollardan geçebilir. Ayrıca, ailenin mayası tükendiğinde maya başlatıcısının nasıl yapılacağını öğrenmek için İnternet çalışırken çalışanların neden bilgi edinmediğini merak ettim. Bu nedenle neden insanlarla iletişim kurmuyorlardı? Ve sonra, diğer ailelerin yiyeceklerini soymaya çalışmadan ailelerin açlıktan öleceği kavramı var. Korkarım bu böyle olmazdı. Ama bunun dışında kitap dikkatimi çekti.
Aylarca gölge hükümeti okumak için tereddüt ettim ... Okuduğum kitap rafına bile koydum ve sonra kaldırdım, neden açıkçası bilmiyorum !! s.Neyse ki ... kendimi bu kitabın Ağustos ayında okuduğum okuma kulübü için seçildiği yer buldum İçinde .. Başladım ve dürüstçe ikna olmadım .. Ama ilk sayfaları geçtikten sonra ... İçinde bulunduğum gizemi ve sayfalarını birer birer çevirmekten çekinen bir kitabın önünde olduğumu buldum .. Romanın başında korku hissettim .. :) 1 ama üstesinden geldim Sonra övgü Tanrı'ya: 1) Bir şey fark ettim ... ve olaylar önemli ölçüde hızlandı, bu yüzden yazarın ondan kurtulmaktan korktuğunu hissettim. Okuyucu övdü ya da okumaya devam etti ..0 Gölge hükümeti sevdiğim bir roman ... daha önce bilmediğim bilgileri ekledi .. ve tarihe okuma alanını açtı ... ve en azından prensip olarak, tarih kitaplarının eşit olduğu kişilerden değil ... ama bir şey Bana Osmanlı İmparatorluğu hakkında bir kitap aramamı sağladı ... daha önce düşünmemiş olmama rağmen .. İkinci bölüme gelince ... Bunu ertelenmiş bir fikir haline getirdim ... Her ne kadar gölge hükümet beni sevse de! 0
İlk başta, bunun Güney Carolina'nın düşük ülkesinde sevilecek güçlü, canlı bir kadın ana karakteri olan Dorothea Benton Frank tarafından okuduğum kitaplara benzer bir kitap olacağını düşündüm. Bu konuda yanılmışım, ama kötü bir şey değildi. Cassie en azından hikayenin çoğu boyunca güçlü ve canlı bir şeydi. Kocası Peck, bu hikayedeki güçlü, canlı karakterdi - sadece ailesini bir arada tutmak isteyen ama aynı zamanda topluluğunu güvende tutma sorumluluğuna sahip bir itfaiyeci. Ben dağlar ve plaj arasındaki kontrast yanı sıra her ikisine ait ailelerin kontrast sevdi. Cassie'nun sonunda kazandığı zaferler gerçekleşiyordu, ancak trajedi tarafından hızla azaldı. İtiraf etmeliyim ki, son birkaç bölüm beni hayrete düşürdü. Genellikle üzücü sonlar için bir kişi değilim, ama hikayenin nasıl bir parçası olduğunu görüyorum ve bu yüzden kabul edebilir. Umarım Johnson ailesinin geri kalan üyeleri, Whiteside Koyu'nda veya Garden City Plajı'nda huzur ve mutluluk bulabilirler.
A bizarre group of essays that take you into the author's strange world. He's a great writer. From the author of Fight Club.
Like the travels of Marco Polo, but better, as this account isn't nearly as biased and explains much more of the history of the areas this constant traveller visited. Thats not to say that Ibn Battuta himself wasn't as ignorant as Polo was; just that, thankfully, he didn't write his own book or have someone of his time write one for him.