berumenseb3a74

Bir şiiri ilk kez okurken çoğu zaman kendimi satır sonları ve ritmi hakkında aşırı bilinçli buluyorum ve şiirin içeriği yerine uygun okumaya odaklanma eğilimindeyim. Bu nevroz, şairin vizyonunu tam olarak anladığım konusunda kendime güvence vermek için genellikle şiirin ikinci bir okumasına (üçüncü değilse) yol açar. Ancak Elizabeth Marie Young’ın Aim Straight at the Fountain ve Press Vaporize adlı kitabında böyle bir zihinsel eşitsizlik hissetmedim. Young'ın şiirleri blok metin halinde düzenlenir ve sanki özgür bir yazı ya da bilinçli bir dergi girişi akışı gibi kolayca okunur. Bu biçim, okuyucunun yapı veya uygun ölçüm cihazı hakkında endişelenmeden Young'ın canlı dünyasında tamamen emilmesini sağlar. Her ne kadar Young sık sık soyut karşılaştırmalar ve anlatılarında tamamen saçma olsa bile sözlerinde asla kaybolmadığımı karmaşık metaforlar çiziyor. Young'ın kitabını bu kadar başarılı bir şekilde erişilebilir kılan şey, onun ne hakkında konuştuğunu tam olarak anlayamasanız bile, şiirini saf şiirleri için takdir etmenin hala mümkün olmasıdır. Bunun en sevdiğim örneklerinden ikisi, kitabın başlarında şiir Aim Straight at the Fountain ve Press Vaporize ve başka bir Cetvel Tahtını Alev Evinin Üstünde Muzaffer Bir Şekilde yazıyor. Fıskiyede Amaç Düz ve Press Vaporize Young, “Sosyal güvenlik numaralarımızda kuzeye uçan kuşların yedek taslağını okuyabiliriz” yazıyor ve daha sonra “Biz, o kadar soyut ve pembe ile karışan bir şehir istiyorum, tek rüya gözünüzün yaprakları içine yerleşmeye çalışacaktır. ”Eğer bu çizgileri diğer esrarengiz ayet çizgileri arasında parçalara ayırmanız istenirse, belki de sonunda bir anlam elde edilebilir. Ancak Young’ın şiirlerini gizem olarak çok daha güzel buluyorum.

2019-12-26 22:41