Yazar : Servet Somuncuoğlu

Savrulup gidiyor ömür dedigin... Sararmis satir aralarinda çeyrek asirdir sizlayan yorgun hüzün sesleri. Ulu Kam’in iç çekisi. Tibet’in rahipleri benden daha yalniz degildir... Biri zahirde derbeder, digeri sirlarin pesinde iki yalniz adam. Yürek yanginini söndürür ümidiyle kor atese serpilen suyun sarkta çikardigi cizirtiyi garpta da duyabilen sira disi iki insanin gönül yolculugu. Saman davullari, veliler, amansiz kokular, Elsa’nin gözleri... Yalniz’in öyküsü... Yalnizliga öykü... Sahiden savrulup gidiyor ömür dedigin. Ömürler savruluyor. Uzaklarda, yakinlarda. Bizatihi derûnda... Evvel göçen yazar oldu. Kalanlar derin acilar çektiler. Ulu Kam haber alinca bir kez daha kahrolmus; “Keske ona Hafiz’in kabri gibi bir kabir yapabilseydim”, sözleriyle hayiflanmis. Her insan bir baskasinda yol arar kendine. Aradigi en yakinindadir. Tanri Daglarinin zirvelerinde sessizce haykirdigi isim; gülün adiydi. Kahramanin huzur ve sükûnunu zedelemeden, sis perdesinin tüllerini aralamadan meçhule isik tutmak naif ve ulvî bir gayretti. Toplumsal hareketliligin akabinde, kamuoyunda dogan alâka üzerine yeniden baski teklifini de fazilet örnegi sergileyerek reddetmisti; “Taze acinin üzerine kitap çikarmak yakisik almaz”. Ulu Kam’i daglayan kursun, vicdan sahiplerinin yüregini kanatmaliydi. Kasten sikilan o hain kursuna herkes lânet etseydi kahbe devr-i devran böyle pervasiz dönmeyecekti. “Hepsi birbirine karisti gitti. Gerçek kam Aziz mi, bes çocugunu birakarak daglara giden adam mi, yillar sonra onu arayip bulan ben miyim?” Okuyucu karar versin... Daha az göster