Yazar : Pencere Yayınları

Küçük Piere O yılarda çift kişilikliydim. Gündüzleri olağan ve sıradan, bazen de sıkıcı, geceleri olağandışı ve korkunç. Anemin eleriyle sarıp sarmaladığı yatağımın kenarından geçen ucube de denmez ama kaba saba ve vahşi, küçük, biçimsiz, kambur, çarpık, eski zaman elbiseleri giymiş insanlar geçiyordu, sonra onlara Calot’nun gravürlerinde rastladım. Elbete onları boy yaratmamıştım. Şimdi Güzel Sanatlar okulunun bulunduğu geniş alanda gravürlerini sergileyen resim satıcısı Bayan Letord’un komşusu bu rastlantıyı şöyle açıklıyordu: Benim hayal gücüm onunkilere ekleniyor, gece gelen işkencecilerimi iğneler, şırıngalar, küçük süpürgeler ve öteki ev aletleriyle silahlandırıyordu. Onlar ağırbaşlı bir edayla geçmiyorlardı, siğiler kaplamış burunlarının üstünde yuvarlak gözlüklerle, çok telaşlı bir şekilde beni görmeden geçip gidiyorlardı. Bir akşam daha lamba yanarken babam yatağıma yaklaştı ve bana record low gülen insanların zarif gülümseyişiyle baktı. Uyuklamaya başlamıştım, elimin içini gıdıkladı ve bana pek bir şey anlayamadığım bir şeyler mırıldandı: "Sana bir inek satacağım. " İneği göremeyince elbete sordum: - Baba bana satığın inek nerede? Uykuya daldım ve rüyamda babamı gördüm. Bu defa avucunun içinde beyazlı kızılı, yerinde duramayan, capcanlı, nefesinin sıcaklığını ve ahır kokusunu duyabileceğim kadar canlı küçük bir inek tutuyordu. Birçok gece beyazlı kızılı küçük ineği gördüm.