Yazar : Özyürek Yayınları

Keloğlan Keleşoğlan Badem gözlü, sırma saçlı çocuklar olur da kel çocuk olmaz mı? Keloğlan da bunlardan biri. İçinizden biri. Bu masalı yazan, okuyan gibi. Başı kel ama sırma saçlılar unutulur da Keloğlan unutulmaz. Binlerce yıldır masaların içinde yaşar durur. (Arka Kapak) Evel zaman içinde, küçük bir köyde ben Keloğlan ve anam birlikte yaşardık. Öyle bol bulamaç bulamaz, döke saça yiyemezdik. Çok yoksulduk. Ben eşeğimle dağdan odun çekerdim. Değirmene giderdim. Anam el kapılarında çalışırdı ama nedense evimizde bir, iki olmazdı. Zavalı anam, akşam oldu mu kör kandilinin altında yama yapar, sökük dikerdi. Diktiği sökük değil, yoksuluğumuzdu sanki. Yılardır hiç değişmemişti yaşantımız. Değişecekmiş gibi de gözükmüyordu. Ağzında tek dişi kalmayan anam, bir gün görmeden göçüp gidecekti.