Yazar : Heyamola Yayınları

Kırk Adımda Fulya Fulya adını çagrıştırdığı birçok imge içinde, parklar, bahçeler de vardır şüphesiz. Fulya, ayrık düzen olan binaların bulunduğu bölümlerde özelikle yoğun bir bitki, çiçek örtüsüne sahiptir. Hala ötede beride dutlara da rastlanır. Hata bunlardan biri, Ortaklar Cadesi'nin hemen girişine yakın, 50 metre kadar içerde soldadır. Her yıl dut mevsiminde, ciğerci kedileri gibi bakar bakar geçerim. Olgun dutları gördükçe, dönüşte, akşamüzeri birkaç tane ağzıma atsam mı diye düşünürüm. Sabah telaşında, herkes bir yerlere koştururken, durup dut yemek biraz "radikal" olmayı gerektiriyor. Biraz daha mahaleli olmak da denebilir buna. Bir de, işe giderken dut lekesinden sakınma kaygısı var elbet. Sabahki işi akşama bırakırız ya, akşam da başka bir telaş; yorgunluk, unutma. Yılar var ki bir tane bile ağzıma atamadım. Şimdi yeni bir tasarı içindeyim. Bir iki tanesini yerden alıp -elbete ağzıma atmayacağım- eve getireceğim. Tohumunu çıkarıp, ekmeyi düşünüyorum. Fulya'nın son dut ağacı da kesildiğinde, ben balkonumda bir dizi fidanı yetiştirmiş olacağım. (Tanıtım Bülteninden)