Yazar : Stefan Zweig

Bir itirafla baslayayim hikâyeme. Geçen yil agustosta Cadenabbia’daydim ve ayni otelde kaldim. Bunu sizi sasirtacagindan eminim, çünkü size tekrarlardan kaçinmaktan bahsettigimi hatirliyorum. Ama hikâyemi ögrenir ögrenmez neden bu kuralimi yiktigimi anlayacaksiniz. Burasi o zaman da simdiki gibi issizdi. Milan’li bir adam vardi, bütün gün balik tutuyor, ertesi sabah ayni baligi yakalamak için aksam oldugunda tuttugu baligi yeniden göle birakiyordu. Sessiz sakin, etyemez, varliklari yokluklari belli olmayan iki Ingiliz vardi. Bir de yakisikli bir delikanli ve yaninda soluk tenli, güzel bir kiz kaliyordu otelde. Kizin, karisi olup olmadigini merak etmistim çünkü birbirlerine karsi çok sevgi dolu davraniyorlardi. Beni bugün her seyin gizemli bir sekilde çektigi gibi, uzaktan bir yerden müzik sesi ve çilgin sesler beni kendine çekmisti. Kendimi hayatin akisina birakmak istiyordum. Kalabaligin içinde böyle sürüklenmenin sira disi bir büyüleyiciligi vardi. Heyecanlanan kütlenin içinde ben de heyecanlaniyordum; tüm duyularim toz, tütün, nefes ve terle karismis bu eksi sisin etkisiyle uyarilmisti. Son zamanlara, düne kadar bana bayagi ve siradan ve sonuç olarak da tiksindirici görünen her sey, kesinlikle uzak durmam için egitildigim her sey sanki ilk defa hayvani, dürtüsel ve siradan güdülerle kendi akrabalarimin farkina varmisim gibi, arzularimin birincil hedefi haline gelmisti. Burada, sehrin varoslarinda, siradan askerlerin, hizmetçi kizlarin ve serserilerin arasinda kendimi tarif edilmez sekilde rahat hissediyordum. Bu yeni havayi sevinçle cigerlerime çektim; kalabaligin içinde omuz omuza olmak mutluluk vericiydi ve tuhaf bir merak içinde bu sürüklenisin beni nereye götürecegini ögrenmek için bekliyordum… Daha az göster