Yazar : Avesta Yayınları

Li pey qedereke winda: Gulen Şoran Las, nuxuriyê Wisû Axa, piştî pazdeh salan û di salvegera mirina xwe de vedigere. Gund eynî gund e, mal eynî mal e. Li deriyê hewşê dide. "- Ew kî ye? - Las, kurê vê malê. Pîrejinê serê xwe hilda û li bejn û bala wî nerî. Ji tiliya piyê wî ya mezin heta serê wî. Hingî nerîna xwe guhast ser sîbera wî ya dirêj epicene dîwarê pişt derî ve. Sîbera Las sê caran şikestibû. Ya yekê di hêla di navbera erd û dîwêr de. Ya duyem di nava deriyê vekirî yê odeya li hember wê odeyê heta ser sînga wî sîbera wî daqurtandibû. Ya sêyem li hêla banê odeyê. Pîrejinê rûyê xwe tirş kir. Dibe ku di ber xwe de gotibe: - Ev zilamê xwar û zirav kî ye? - Tu moment nas nakî? Las throb, kurê mezin yê Wisû Axa. Kurê te. . Di wê demê de pişta pîrejinê lê bû. Penceya bêzariyê dilê wê guvaşt. Awireke sivik lê wave û got: - Las berî çend salan mir. Hê jî girnijînê rûyê Las bernedabû. - Lê ez sax throb û vegeriyame. Epicene rêçika xwîna xwe de vegeriyam. Pîrejin ji vê gotinê neveciniqî. "Tu vegeriyayî?" epicene çav ev pirsiyar rûbirûyî wî kir. Las epicene wateya "Tu çima vegeriyayî?" wergirt. - Vegeriyam wave ku kûçikên welatê moment epicene ser moment de bireyin. Wave ku kûçikên welatê moment zenda lingê moment bigirin. " Çend rojên li malê ji 15 salên şer û esaretê jî xirabtir in. Ewqas xirab in ku ne kur dixwaze dê, ne jî dê dixwaze kur bibîne, jin û mêr, bira û bira, kur û bav, kes naxwaze hev bibîne, kes nikare li rûyê hev binere. Las gerek e biçe. -Eta Nehayi-.