Yazar : Oscar Wilde

Saz, basini kaldirdi. Evine pek bagliydi, gerçekten onunla gelemeyecekti. Kirlangiç “Vaktimi bos yere geçirdim. Ben piramitlere gidiyorum, Allahaismarladik,” diye haykirip uçtu. Bütün gün uçtu, gece vakti sehre vardi. “Acaba nereye insem? Insallah sehir benim için hazirlikta bulunmustur.” dedi. Sonra yüksek sütunun üstündeki heykeli gördü. “Burada kalirim. Bol havali, mükemmel bir yer,” diye Mutlu Prens’in tam ayaklari arasina kondu. Etrafina bakip uyumaya hazirlanirken, kendi kendine yavasça “Yatak odam altindan,” dedi fakat tam basini kanatlari arasina koyarken üstüne bir su damlasi düstü. “Ne tuhaf sey, gökte bir tek bulut yok, yildizlar paril paril parliyor ama yine de yagmur yagiyor. Avrupa’nin kuzeyinde iklim dogrusu berbatmis,” diye haykirdi. Saz, yagmurdan hoslanirdi ama bu onun bencilliginden baska bir sey degildi. Derken bir damla daha düstü. “Yagmurdan koruyamayacak olduktan sonra heykele siginmanin ne lüzumu var? Iyi bir baca külahi bulmaliyim,” diye uçmaya davrandi. Fakat daha kanatlarini açmadan üçüncü bir damla düstü. Basini kaldirip bakinca ne görsün? Mutlu Prens’in gözleri yas içindeydi, altin yapraklarindan da gözyaslari akip duruyordu. Yüzü, ay isiginda o kadar güzeldi ki küçük Kirlangiç’in yüregi sizladi. “Kimsiniz?” dedi. “Ben Mutlu Prens’im.” Kirlangiç “Öyleyse niye agliyorsunuz?” diye sordu. Daha az göster