Yazar : Stefan Zweig

Içinde rastlanti olmayan, yalnizca salt düsünce ürünü olan bu oyunu kendine karsi oynamayi istemenin mantik olarak bir saçmalik oldugunu en sig düsünceye sahip biri bile anlayabilirdi. Çünkü satrancin stratejisi, birbirinden farkli iki beyinde farkli biçimlerde gelismesidir. Bu özellik oyunu çekici hale getirir. Bu tinsel savasta siyah, beyazin yapacagi hamleyi tahmin edemez ve çikarim yapip engellemeye çalisir. Diger taraftan da beyaz siyahin amacini anlamak ve önlemek için ugrasir. Eger siyahla beyaz ayni kisi olursa, ortaya saçma bir durum çikar. Beyaz olarak oynarken bir dakika önce siyahin ne amaçladigini unutup hamle yapilmalidir. Kisinin es zamanli olarak bir seyi bilmesi ya da bilmemesi gibi tuhaf bir durum ortaya çikar. Bu tarz bir ikili düsünme, bilincin mutlak anlamda bölünmesini ve sanki mekanik bir alet gibi beynin istendigi an açilip, istendigi an kapanmasini gerekli kilar. Anlasilacagi üzere, satrançta insanin kendisiyle oynamasi, kendi gölgesinin üzerinden atlamak gibi zit bir durumdur. Ömrüm boyunca hiçbir zaman ciddi anlamda bir satranç sanatçisi olmamistim, ki bunun basit bir nedeni vardi. Satrançla her zaman öylesine ve sadece vakit geçirmek için ilgilenmistim. Bir saat tahtanin karsisinda otursam, bunu asla kendimi zorlamak için degil, aksine ruhsal gerilimden kurtulmak için yapardim. Digerleri yani gerçek satranç oyunculari satranci ciddiye alirken, ben sözcügün gerçek anlaminda oynuyordum. Satranç için, tipki askta oldugu gibi bir es gerekliydi ve güvertede bizim disimizda satranç meraklilari olup olmadigini dahi bilmiyordum. Daha fazla göster