Yazar : Christopher Lane

Amerikali psikiyatrlardan olusan küçük bir grup 1980’li yillarda genis kapsamli bir konsensusa vardi: Utangaçlik ve ona benzer pek çok kisilik özelligi aslinda kaygi ve kisilik bozukluguydu; psikolojik çatismalardan ya da toplumsal gerilimlerden degil, beyindeki kimyasal bir dengesizlikten ya da sinirsel ileticilerdeki islev bozuklugundan kaynaklaniyordu. Psikiyatristlerin temel basvuru kitabi sayilan Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders’in (DSM) [Ruhsal Bozukluklarin Tanisal ve Sayimsal Elkitabi] üçüncü (1980 ve 1987) ve dördüncü (1994) basimlari onlarca yeni ruhsal bozuklukla beraber yayimlandi. Ve bu basvuru kitabi ilaç endüstrisinin ve yönlendirilen saglik hizmetlerinin yardimiyla, dünyanin ruhsal bozukluklara bakisini dönüstürmeye basladi. Christopher Lane Amerikan Psikiyatri Kongresi’nin yayimlanmamis ve son yillara kadar erisime kapali durumda kalmis genis arsivinden yararlanarak yazdigi bu kitabinda, DSM’nin üçüncü ve dördüncü basimlarinin hazirlanmasinda önemli rol oynamis kisilerin mektuplasmalarini ve bu kisilerle bizzat yaptigi röportajlari da kullanarak bu yetersiz tanimlanmis, esrarengiz kaygi bozuklugunun, sosyal fobinin nasil çagimizin bir numarali psikososyal sorunu haline geldigini açikliyor. “Nüfuzlu psikiyatrlar, ilaç firmalariyla ortaklik kurarak (ya da onlarin sponsorlugunda) her ülkede insanlarin sadece küçük bir yüzdesine aci veren bir sorunu abarttilar mi? Neden utangaçlik gibi, zorlayici da olsa siradan bir duygu durumunu, ilaçla tedaviyi gerektiren bir beyin kimyasi bozuklugu olarak tarif ettiler?” Daha az göster